همانطور که ميدانيم هدايت حرارتي جامدات بيشتر از سيالات ميباشد. با مخلوط کردن ذرات جامد در يک سيال ميتوان هدايت حرارتي سوسپانسيون را افزايش داد. در گذشته اين هدف مورد توجه بوده است که درابتدا ذرات جامد مورد استفاده آنها به دليل نبود تکنولوژي تهيه و توليد نانوذرات عمدتا در ابعاد ميلي و ميکرو که ابعاد بزرگي نسبت به نانو بودند تهيه ميشد، که ماکسول حدود يک قرن پيش با استفاده از تعليق ذرات ريز سعي در افزايش ضريب هدايت حرارتي داشت. استفاده از اين ميلي و ميکرو ذرات مشکلاتي از قبيل ته نشيني ذرات جامد در سوسپانسيون وهمچنين رسوب و خوردگي و افت فشار اضافي و رفتار غير نيوتني(خطي نبودن رابطه تنش با نرخ تغيير شکل سيال و افزودن بر پيچيدگي تحليل رفتار سيال) ،را به همراه داشت که باعث ميشد مسير انتقال سيال جهت مقاصد خنک کاري و غيره گيرآيد و سبب بروز بعضي مشکلات ديگر هم ميشد.